De wereld rond in Medal of Honor: Warfighter
 

Om de concurrentie met Activision aan te gaan, rekenen ze bij EA momenteel niet enkel op Battlefield. Ook Medal of Honor moet sinds kort een steentje bijdragen. Wij mochten onlangs eens op bezoek in Parijs om te bekijken wat Medal of Honor: Warfighter in de weegschaal kan werpen in dit gevecht onder de zwaargewichten.

Laten we het eerst eens even over de singleplayer hebben. Die was bij het vorige deel geen onverdeeld succes en dus moest er flink gesleuteld worden aan het verhaal. Tijdens de preview kregen we de kans om een klein uurtje aan de slag te gaan met de campagne. Daarin speelden we twee stukken uit verschillende missies. Het eerste deel kwam ons heel bekend voor, want het werd al veelvuldig gebruikt in de trailers. Team Mako met Preacher (een gekende naam voor wie de voorganger gespeeld heeft) moet de strijd aanbinden met piraten in Somalië. We worden vlak bij het strand gedropt en dringen al schietend de stad binnen.

Al snel komen we een eerste nieuwigheid in deze Warfighter tegen. We komen aan een gesloten deur, die we moeten ‘breachen’. Je krijgt daarvoor een aantal opties, zoals hem opentrappen of openschieten met een shotgun of het slot er af beuken met een tomahawk. Nadat de deur open is, ga je de volgende ruimte binnen waarna alles in slow motion begint te gaan. Je krijgt dan enkele seconden om zoveel mogelijk tegenstanders met een headshot neer te knallen. Doe je dat goed, dan kan je een nieuwe manier om een deur te breachen vrijspelen. Het is eigenlijk gewoon een mini-game, die op zich weinig om het lijf heeft, maar het is best leuk om te doen. Het moet natuurlijk ook wel leuk blijven, want als je het elk kwartier moet doen, dan gaat het waarschijnlijk vervelen. Momenteel bekijken we het echter als een leuke manier om de eentonigheid een beetje te breken.

Nadat we een beetje verder de stad zijn binnengedrongen, begint er vanalles rond ons in te storten. Om op onderzoek te kunnen gaan, sturen we dan maar een robot met camera en machinegeweer uit. Zo kunnen we ongestoord rondrijden, zolang we maar onzichtbaar blijven, en onderweg nog een paar soldaten neerleggen. Het is best grappig om te zien hoe verbaasd die Somalische piraten reageren, wanneer een robot hen begint te beschieten.

Naar het einde van het eerste deel van de demo mogen we ook nog even aan de slag met een sniper. We worden bijgestaan door een spotter, die ons vertelt waar de doelwitten zitten en nadat we de eerste paar schoten ergens in een muur knallen, hebben we ook door dat we rekening moeten houden met de afstand. Met de ballistiek lijkt het dus ook wel goed te zitten in Medal of Honor: Warfighter.

Het tweede deel van de demo is een achtervolging met een jeep. We moeten onze tegenstander inhalen en hem van de baan rammen. Het valt ons op dat dit eigenlijk onmogelijk is, tot we op een bepaald punt komen. Moest dit een racegame zijn, dan smeten we het al in de vuilbak, maar Warfighter is een shooter en dus kijken we het enigszins door de vingers. Het racegedeelte speelt zelfs vrij vlot, al is het een flink stuk gemakkelijker met de controller dan met het toetsenbord. Nadat we die andere jeep van de baan hebben geramd, zit de demo er helemaal op.

We zijn na dit uurtje al een klein beetje wijzer geworden, maar nog niet heel veel natuurlijk. Over het verhaal weten we nog steeds bijzonder weinig. Preacher zal opnieuw de protagonist zijn en de cutscenes die we te zien kregen, zagen er alvast geweldig uit. Daar lijkt veel werk in gestoken te zijn. Als dit een voorbode is voor de kwaliteit van het verhaal, dan zit het wel goed. Waarmee we niet willen zeggen dat de rest van het spel er niet goed uitziet, want Medal of Honor: Warfighter is grafisch zeker en vast een game dat meekan met de beteren van de klas. De muziek in de singleplayer staat trouwens op naam van Linkin Park, iets waar een bepaalde hoofdredacteur heel tevreden mee zal zijn.

Naast dit uurtje singleplayer kregen we ook de kans om enkele uren de multiplayer te spelen. Daarin gingen we aan de slag in twee verschillende modi. Vooraleerst kregen we Hotspot voor de kiezen. Hierin moet het aanvallende team op drie verschillende plaatsen een bom doen ontploffen, terwijl de tegenstander dat natuurlijk moet voorkomen. Beide teams spawnen vrij kort bij het doelwit, dus de actie is non-stop. Het verdedigende team moet om de ronde te winnen een vastgesteld aantal kills behalen. Lukt hen dat, dan is het aanvallende team uitgeroeid en verliezen ze de ronde. De andere mode die we speelden, was Sector Control. Dit is een Domination-achtige mode, waarin beide teams moeten proberen om bepaalde sectoren onder controle te krijgen. Wanneer 1 van de teams een bepaald aantal punten behaalt, dan is het spel afgelopen. Deze mode was trouwens ook al aanwezig in Medal of Honor.

Het zijn ook niet echt de modi die het grote verschil maken in deze multiplayer. Dat is eerder de manier waarop Medal of Honor: Warfighter om gaat met classes en nationaliteiten. Bij de ontwikkeling van het spel werd er gewerkt met maar liefst 12 consultants, waarvan een deel nog steeds actief is. Zij hebben de ontwikkelaars bijgestaan, zowel in de multiplayer als in de singleplayer. In die laatste moest zo de authenticiteit bewaard worden, terwijl ze in de multiplayer model stonden voor de verschillende types waarmee de speler aan de slag kan. Alle consultants zijn Tier 1 Special Forces en dat zijn dus ook de facties waaruit je kan kiezen tijdens het spelen. In totaal kan je kiezen uit 12 verschillende Tier 1 units, uit 10 verschillende landen. Dat zijn landen zoals de VS, Australië, Zweden, Zweden en nog meer. Dit is een keuze die werd gemaakt, omdat EA bij de vorige versie de kritiek had gekregen dat het allemaal nogal Amerikaans was. Nu kunnen spelers dus voor een ander land kiezen.

Nadat je een land hebt gekozen, kan je ook nog eens kiezen uit 6 verschillende classes. Dat zijn Assault, Sniper, Demolition, Point Man, Heavy Gunner en Spec Ops. Ze hebben allemaal hun eigen voor- en nadelen en in combinatie met de kwaliteiten van je gekozen land – ook die hebben hun specifieke kwaliteiten – kan je zo een personage kiezen dat helemaal bij je speelstijl past. Wij konden spijtig genoeg nog niet kiezen uit verschillende landen, dus daar kunnen we je nog niet al te veel over vertellen.

Nog een interessant aspect aan de multiplayer van deze game is dat je steeds in teams van 2 speelt. Dat wil niet zeggen dat je met 2 tegen al de rest strijdt, want je speelt nog steeds in een groter team. Het houdt wel in dat je met een andere speler een speciale band hebt en dat kan zijn voordelen hebben. Zo kan je sneller spawnen wanneer je teamgenoot zich ergens veilig bevindt of wanneer hij je dood wraakt. Ook zie je hem vrijwel overal lopen, zodat je sneller tot bij hem kan komen wanneer je dat wil. Dit systeem is heel leuk wanneer beide leden van het team van bepaald niveau zijn, want zo kunnen ze elkaar een flink stuk helpen. Ben je echter veel beter dan je partner, dan kan het al wel eens voor frustratie zorgen. Ben je op het einde van een ronde het beste team, dan krijg je zelfs nog een beetje extra experience toegestopt. Voor de rest kan je natuurlijk weer flink wat vrijspelen. Er zijn natuurlijk een boel wapens te unlocken en allerhande snufjes die je kan gebruiken om die te customizen. Wil je jouw personage een beetje unieker maken, dan zal je ook daar de mogelijkheid toe krijgen.