Fable III
Fable was één van de best verkopende games op de eerste Xbox. Bij deze adventure RPG, gesitueerd in het fabelachtige (ik weet het, een beetje flauw) Albion, kreeg je als speler echt het gevoel dat je iets uitmaakte voor je omgeving. Fable II was een succesvol vervolg, maar het vereenvoudigen van bepaalde features viel niet bij iedereen in goede aarde. Drijft Peter Molyneux met Fable III nog verder weg van de hardcore gamer, of slaagt dit spel er toch in om de verwachtingen in te lossen?
Fable III start met een fenomenale intro die zelfs niet zou misstaan bij de kortfilms uit de Pixar-stal. Het openingsfilmpje brengt een geslaagde mix van humor en drama, en je leert er vooral uit dat zelfs de meest heldhaftige slachtkip geen kans maakt om aan haar lotsbestemming te ontsnappen. Meteen hierna verneem je dat er ongeveer een halve eeuw verlopen is na de gebeurtenissen uit Fable II, en dat je in de huid mag kruipen van één van de nazaten van de held(in) uit de vorige game. In de voorbije vijftig jaar heeft Albion een woelige periode gekend en ondanks de opgang van het industiële tijdperk, die vooruitgang en welvaart zou moeten brengen, leven de inwoners gebukt onder de tirannie van de huidige koning (Logan), het oudste kind van degene die destijds Albion heeft gered. Jij bent dus de prins of prinses (zoals steeds kun je het geslacht van je personage kiezen) die Albion uit de neerwaartse spiraal van uitbuiting en geweld moet zien te halen, om uiteindelijk de troon te veroveren en de touwtjes zelf in handen te nemen.
Any way the wind blows
Fable III bestaat in feite uit twee delen. In het eerste deel van het verhaal bestaat je opdracht erin om zoveel mogelijk volgelingen bij elkaar te krijgen, die je willen steunen bij de revolutie en het omver werpen van het huidige regime. Het verzamelen van je volgelingen is gemaskeerd in de vorm van main quests en subquests, die telkens Guilded Seals opleveren. Eens je een bepaald aantal Guilded Seals hebt verdiend, kun je deze op de Road to Rule spenderen aan upgrades en extra's om je personage te verbeteren. Na verloop van tijd heeft er zich dan genoeg volk achter je geschaard en is de tijd gekomen om je grote broer eens een cursus in nederigheid geven. Nadat je hierin bent geslaagd, mag je de troon bestijgen en zelf alle evidente en minder evidente beslissingen nemen over de toekomst van Albion.
Op zich verschilt Fable III nauwelijks van de vorige edities. Dus bereid je maar weer voor op keuzes tussen goed en kwaad, vechten met melee wapens, vuurwapens en magie, geld verdienen (of stelen) en het Expression systeem. Er valt nog steeds immens veel te doen en te beleven, en vooral jongere gamers zullen zich rot amuseren in de sfeervolle wereld van Albion. Het probleem is echter dat alles (weeral) serieus afgezwakt en vereenvoudigd is ten opzichte van de vorige Fable's, waardoor het als hardcore gamer plots moeilijk wordt om de door de ontwikkelaars genomen beslissingen te aanvaarden.
Het Expression systeem bijvoorbeeld, waarbij je door middel van uitdrukkingen communiceert met NPC's, bestaat nu niet langer in de vorm van een cirkel waaruit je de gewenste uitdrukking kunt selecteren. Het systeem biedt nu een beperkte keuze uit alle uitdrukkingen die je hebt en laat het dus niet meer toe om zelf te kiezen wanneer je welke uitdrukking gebruikt. Ook zijn er algemeen beschouwd minder uitdrukkingen in Fable III dan we in de vorige games gewend waren. Jammer, want in Fable II kon je zo bijvoorbeeld op de meest ongepaste momenten gaan dansen, wat soms tot hilarische situaties leidde. De makers hadden met deze aanpassing waarschijnlijk het doel voor ogen om het hele systeem minder ingewikkeld te maken, maar het vereenvoudigen van de mogelijkheden heeft alles alleen maar minder leuk gemaakt. Het blijft natuurlijk nog steeds plezant om je gesprekspartner uit te lachen, te bedreigen of hun gezicht tegen je kont te drukken en dan een gigantische scheet te kraken, maar na een tijdje verlang je toch maar weer naar die uitgebreidere keuzes van de vorige games.
Ook het vechtsysteem heeft een serieuze deuk gekregen. Het is simpelweg veel te makkelijk (tot op het belachelijke toe) om als winnaar uit een gevecht te komen. Zolang je maar wat combineert tussen je melee wapen, je vuurwapen en je magie, zul je steeds zonder enige moeite je vijanden kunnen verslaan. Magie is trouwens zo overweldigend dat de balans tijdens het vechten een beetje verstoord wordt en enige uitdaging soms ver te zoeken is. Het verenigen van verschillende magische krachten brengt wel enigszins wat verandering met zich mee, maar heeft - behalve wat visuele effecten - slechts weinig invloed op de manier waarop je gaat vechten of de schade die je aan je vijanden toebrengt. Ook nieuw bij het vechten is je unieke melee-wapen, dat zich mee aanpast in functie van de tegenstanders die je ermee verslaat. Het uiterlijk van je wapen groeit eveneens mee met de evolutie van je personage. Op zich geen slecht concept, ware het niet dat je hierdoor wel veel minder geneigd bent om te gaan experimenteren met andere wapens, iets wat altijd meer variatie brengt tijdens de gevechten.
Doet 'ie het of doet 'ie het niet?
Op je weg naar de troon moet je dus zoals steeds al dan niet zware beslissingen nemen die invloed hebben op je goed/kwaad balans, en die de blik van het volk op jouw persoon bepalen. Probleem hierbij is dat je eigenlijk vanaf het begin van de game ongewild richting de kant van het Goede wordt gestuurd, omdat je ten slotte tegenover het kwaadaardige karakter van je broer-de-koning komt te staan. Het blijft natuurlijk wel mogelijk om jezelf op een negatieve manier te profileren, maar toch heb je het gevoel dat je niet echt duivels kan of mag gedragen op weg naar de troon.
Eens je de hiërarchische top van Albion hebt veroverd, moet je als koning(in) belangrijke morele beslissingen nemen, die gevolgen zullen hebben voor de toekomst van je land en zelfs de uiteindelijke afloop van het spel. Zo krijg je bijvoorbeeld de keuze om een opvangtehuis ofwel te renoveren, ofwel om te bouwen tot een bordeel. De renovatie kost 50000 in goud, het bordeel brengt 125000 goud op. Deze trend zet zich voort in het merendeel van de Ruler-beslissingen, waarbij goed zijn dus geld kost en gemeen zijn geld opbrengt. Omdat de schatkist van Albion nu eenmaal geen onuitputtelijke bron van inkomsten is, moet je dus telkens zorgvuldig de voor- en nadelen van je beslissing afwegen. Ten minste, als je niet vanaf het begin als een bezetene eigendommen bent gaan opkopen want dan heb je, tegen dat je op de troon komt, genoeg geld om in alle vrijheid alle beslissingen te nemen die welvaart voor je volk garanderen.
Goud speelt dus weer een belangrijke rol in Fable III en zoals steeds zijn er meerder manieren om eraan te komen. Je kunt ervoor gaan werken (smid, pasteimaker of luitspeler), je kunt het stelen of je kunt inkomsten genereren door eigendommen op te kopen. Goud kun je dan spenderen in de verschillende shops aan wapens, tattoos, kledij, haarstijlen, potions, eten, drinken en ga zo maar door. Op het eerste gezicht veel keuze, maar ook hier wordt al snel duidelijk dat er redelijk wat van afgeknabbeld is. Er zijn gewoonweg minder shops en items beschikbaar in Fable III en ondanks de nog steeds grote keuze in kledij en armor, hebben die blijkbaar geen invloed meer op de statistieken van je karakter. Je ziet: afgezien van de mogelijke modificaties van je uiterlijk zijn er nog bitter weinig RPG-elementen te bespeuren in Fable III.
Je zult nu wel alvast hebben gemerkt dat in Fable III niet veel overschiet van de zaken die de vorige games zo geliefd maakten en dat dit spel dit niet echt de topper is die velen onder ons verwacht hadden. Wel, dan hebben we het nog niet gehad over de povere afwerking van de graphics. Dat Fable III door zijn omvang niet de beste graphics op het scherm tovert, willen we graag nog door de vingers zien, maar de talloze bugs, glitches en framedrops zijn in geen geval goed te keuren. Deze game heeft onder meer last van pop-in (soms zelfs binnen één en dezelfde kamer); NPC's lopen soms los door elkaar heen; omgevingen variëren tussen mooi en gewoonweg ongeïnspireerd en de gezichtsanimaties zijn niet meer van deze tijd.
Wat echter het meest stoort, zijn de frequent optredende vertragingen door het het ineenstuiken van de framerate. Vooral bij het innen van je eigendomsinkomsten (om de vijf minuten) of bij binnengaan van een nieuwe zone, vertraagt de boel zo drastisch dat alles in slow motion lijkt te verlopen. Deze ergerlijke framedrops komen echter bijna overal voor, wat tijdens het uitvoeren van een job (druk op het juiste moment op de juiste knop) tot falen kan leiden. Laten we eerlijk zijn: vandaag de dag kan dit soort problemen echt niet door de beugel, en al zeker niet voor een platform exclusive. De gebrekkige graphics staan in schril contrast met de muziek - zoals steeds verzorgd door Danny Elfman - en de meer dan degelijk voice-acting met stemmen van onder andere John Cleese, Stephen Fry, Simon Pegg en Ben Kingsley.
- Sfeervolle spelwereld
- Humor
- Veel te doen
- Afgezwakte gameplay
- RPG-aspect praktisch afwezig
- Zware problemen met graphics